Wystawa „Zbigniew Borowski. Rzeźba, malarstwo, rysunek”
9 grudnia 2016 r. – 12 marca 2017 r.
Zbigniew Borowski urodził się w Strzałkowie koło Wrześni 10 kwietnia 1905 roku. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Strzałkowie oraz do gimnazjum klasycznego w Gnieźnie. W 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, wybierając dwie specjalności: rzeźbę i malarstwo. Jego profesorami byli: Stanisław Horno-Popławski (rzeźba), Tymon Niesiołowski, Anatol Szturman, Bronisław Jamontt (malarstwo), Jerzy Hoppen, Ludomir Ślendziński (rysunek), Jan Bułhak (fotografia). W ramach pracy dyplomowej wykonał projekt fontanny z rzeźbą św. Krzysztofa, który został zaakceptowany przez Zarząd Miasta Wilna, jednak nie zrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej. W 1946 roku przeniósł się do Torunia, gdzie na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika kontynuował przerwane przed wojną studia, równocześnie będąc asystentem w katedrze rzeźby u prof. Stanisława Horno-Popławskiego. Tam też uzupełnił studia z ochrony zabytków i zabytkoznawstwa, dodatkowo z archeologii i etnografii. Dyplom z rzeźby uzyskał w 1951 roku. Z powodu pogarszania się stanu zdrowia, lekarze zalecili mu przeprowadzenie się na południe Polski. W 1952 r. zamieszkał w Nowym Sączu. Zaangażował się w działalność nowosądeckiego oddziału ZPAP oraz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1957 roku Zbigniew Borowski objął stanowisko kierownika Muzeum w Nowym Sączu. Zachowany dorobek artystyczny Borowskiego jest nieduży, przepadły prace z okresu wileńskiego oraz portrety rysunkowe współwięźniów z niemieckiego stalagu. Najwięcej zachowało się prac z okresu powojennego: szkice, rysunki, rzeźby, obrazy. Artysta w rzeźbie portretowej wykorzystywał formę realistyczną lecz uproszczoną o miękkim modelunku bez ostrych, kanciastych wcięć w materiale. Wystawę zorganizowano w pięćdziesiątą rocznicę śmierci Zbigniewa Borowskiego. Zaprezentowane dzieła pochodzą ze zbiorów rodziny artysty i Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu.
Wystawa „Ars Liturgica. To czyńcie na moją pamiątkę”
19 października – 4 grudnia 2016 r.
Muzeum Lubowelskie – Zamek w Starej Lubowli od powstania w roku 1956 gromadzi, dokumentuje i udostępnia przedmioty o wartości historycznej. W zbiorze są m.in. przedmioty liturgiczne (ubiory, paramenty, krzyże, ołtarze, ikonostas, lampy, świeczniki, kadzielnice i wiele innych). Celem wystawy jest przybliżenie ich sądeckiej publiczności. Spora część pokazana jest z patyną starości, bez poddania ich wyraźnym zabiegom konserwatorskim. Prezentowane są w stanie, w jakim zostały pozyskane do Muzeum. Poza wartością artystyczną i dekoracyjną podkreślone jest ich znaczenie kulturowe: duchowy wyraz, symbolika, posłannictwo i tradycja w liturgii chrześcijańskiej. Wśród eksponatów są też szaty liturgiczne, wyrabiane po polskiej stronie, będące kolejnym świadectwem wspólnego dziedzictwa kulturowego pogranicza. W roku 1050. rocznicy Chrztu Polski wystawa ta ma przypomnieć o przynależności sąsiednich państw do kultury chrześcijańskiej. Wystawa przygotowana przez Muzeum Lubowelskie wpisuje się w cykliczne, doroczne prezentacje słowackich zbiorów.
Wystawa „Edmund Cieczkiewicz. Melancholia”
1 lipca – 2 października 2016 r.
Wystawa pt. „Edmund Cieczkiewicz. Melancholia” poświęcona jest Edmundowi Cieczkiewiczowi, jednemu z najciekawszych, lecz mało znanych malarzy związanych z Sądecczyzną. Melancholia zawarta w tytule wystawy z jednej strony opisuje temperament artysty, z drugiej określa nastrój wyczuwalny w jego malarstwie. Twórczość Edmunda Cieczkiewicza zostanie pokazana po raz pierwszy w szerszym kontekście. Widz zobaczy najbardziej wartościowe pod względem artystycznym obrazy pejzażowe, m. in. liczne widoki Beskidów, Tatr i Pienin, portretowe, a także malarstwo symboliczne, rysunki, karykatury, ilustracje. Będzie można również obejrzeć korespondencję oraz archiwalne fotografie artysty. Prace Edmunda Cieczkiewicza zostaną zestawione z obrazami polskich artystów tworzących w tym samym okresie, m. in. Jacka Malczewskiego, Wojciecha Weissa, Stanisława Kamockiego, Mariana Wawrzenieckiego czy Jana Stanisławskiego.
Wystawa „Moja przygoda w Muzeum”
20 maja – 19 czerwca 2016
Wystawa prac laureatów konkursu. Po zakończeniu prace zostaną przesłane na eliminacje międzynarodowe konkursu do Muzeum Okręgowego w Toruniu.
Wystawa „Ikonografia Nowego Sącza”
20 maja – 19 czerwca 2016
Reprodukcje litografii, planów, szkiców, projektów architektonicznych budynków miejskich z okresu XIX wieku. Także najstarsza wojskowa mapa miasta z końca 18 wieku.
Wystawa „Chińskie tajemnice. Odkrycia i wynalazki”Chiny były zawsze jednym z najbardziej zaawansowanych pod względem naukowym i technologicznym krajów na świecie. Chińczycy dokonali wielu odkryć naukowych i wynaleźli znaczną ilość użytecznych narzędzi. Wystawa przybliży tę bogatą spuściznę kulturalno-techniczną Państwa Środka. W ramach wystawy poświęconej technicznemu geniuszowi Chin będzie można poznać niezwykłe osiągnięcia myśli chińskiej poczynając od wynalazków z dziedziny techniki oraz nauki (astronomii, matematyki i fizyki), przez tradycyjną medycynę po dorobek z zakresu opery i teatru chińskiego. Na wystawie będzie można zobaczyć modele i kopie wynalazków pochodzących z pierwszych stuleci naszego wieku, między innymi sejsmografu, maszyny samosterującej, globusa nieba, latawca czy dżonki . Zostaną pokazane przedmioty związane z produkcją brązu, papieru, porcelany i jedwabiu. Każdy, kto pragnie zrozumieć Chiny, dzięki wystawie będzie mógł szerzej spojrzeć na tę jedną z najbardziej zdumiewających i niezwykłych cywilizacji globu. Prezentowane na wystawie eksponaty zostały udostępnione przez Europejsko-Azjatycką Fundację Edukacji Biznesowej.
Wystawa „Bolesław Barbacki – malarstwo, rysunek”
18 grudnia 2015 r. – 31 stycznia 2016 r.
Wystawa ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu.
Bolesław Barbacki urodził się 10 X 1891 r. w Nowym Sączu. Zdolności artystyczne, które przejawiał od najmłodszych lat, rozwijał pobierając w gimnazjum lekcje rysunku u sądeckiego malarza Antoniego Broszkiewicza. W latach 1910-1916 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Teodora Axentowicza, a także równolegle prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Bolesław Barbacki znany jest przede wszystkim jako portrecista. W swoim malarstwie kładł nacisk na realistyczne oddanie cech osoby portretowanej i wyrażenie strony psychologicznej modela. Poza bardzo licznymi portretami, dominującymi w jego twórczości, artysta malował także pejzaże i obrazy religijne. Unikał idealizacji oraz schematycznych, uproszczonych form charakterystycznych dla awangardowych kierunków malarskich, których był zdecydowanym przeciwnikiem. W okresie międzywojennym uznawany był za jednego z najlepszych portrecistów polskich i był kilkakrotnie nagradzany na tej dziedzinie przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Polskich w Warszawie, którego w 1938 r. został honorowym członkiem. Brał również udział w ponadtrzydziestu wystawach indywidualnych na terenie kraju. Zginął 21 VIII 1941 r. rozstrzelany przez hitlerowców wraz z innymi więźniami w Biegonicach pod Nowym Sączem.