Wystawa „Zbigniew Borowski. Rzeźba, malarstwo, rysunek”

9 grudnia 2016 r. – 12 marca 2017 r.

Zbigniew Borowski urodził się w Strzałkowie koło Wrześni 10 kwietnia 1905 roku. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Strzałkowie oraz do gimnazjum klasycznego w Gnieźnie. W 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, wybierając dwie specjalności: rzeźbę i malarstwo. Jego profesorami byli: Stanisław Horno-Popławski (rzeźba), Tymon Niesiołowski, Anatol Szturman, Bronisław Jamontt (malarstwo), Jerzy Hoppen, Ludomir Ślendziński (rysunek), Jan Bułhak (fotografia).  W ramach pracy dyplomowej wykonał projekt fontanny z rzeźbą św. Krzysztofa, który został zaakceptowany przez Zarząd Miasta Wilna, jednak nie zrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej. W 1946 roku przeniósł się do Torunia, gdzie na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika kontynuował przerwane przed wojną studia, równocześnie będąc asystentem w katedrze rzeźby u prof. Stanisława Horno-Popławskiego. Tam też uzupełnił studia z ochrony zabytków i zabytkoznawstwa, dodatkowo z archeologii i etnografii. Dyplom z rzeźby uzyskał w 1951 roku. Z powodu pogarszania się stanu zdrowia, lekarze zalecili mu przeprowadzenie się na południe Polski. W 1952 r. zamieszkał w Nowym Sączu. Zaangażował się w działalność nowosądeckiego oddziału ZPAP oraz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1957 roku Zbigniew Borowski objął stanowisko kierownika Muzeum w Nowym Sączu.   Zachowany dorobek artystyczny Borowskiego jest nieduży, przepadły prace z okresu wileńskiego oraz portrety rysunkowe współwięźniów z niemieckiego stalagu. Najwięcej zachowało się prac z okresu powojennego: szkice, rysunki, rzeźby, obrazy. Artysta w rzeźbie portretowej wykorzystywał formę realistyczną lecz uproszczoną o miękkim modelunku bez ostrych, kanciastych wcięć w materiale. Wystawę zorganizowano w pięćdziesiątą rocznicę śmierci Zbigniewa Borowskiego. Zaprezentowane dzieła pochodzą ze zbiorów rodziny artysty i Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu.